Hasret

Hasret

Hasret Haným’la, hemþire olarak çalýþtýðým hastaneye yattýðý gün tanýþtým. Hasret Haným sedyeden alýnýp yataðýna yatýrýlýrken, eþi de yanýndaydý. Yakalandýðý ince hastalýk olarak adlandýrýlan vereme karþý amansýz bir savaþ veriyordu. Hastalýðý son safhasýnda olmasýna raðmen; teni bembeyaz, solgun yüzü, biçimli kýrmýzý dudaklarý olan, neþeli ve canlý bir hanýmdý. Yataðýna yerleþtirdik. Kullanacaðý tüm eþyalarýný yerleþtirdikten sonra:
“Baþka bir ihtiyacýnýz var mý?” diye sordum.
“Evet” dedi. Çantamdaki kitaplarýmý alabileceðim kadar yakýnýma koyar mýsýn? Duygulu, hassas ve romantik bir hanýmdý. Ýlerleyen günlerde ki konuþmalarýmýzdan pembe dizilere, aþk konulu filmlere ve romantik kitaplara düþkünlüðünü gördüm. Aramýzdaki dostluk; her geçen gün ilerliyordu.
Bir ara baþ baþayken: “Evleneli nerdeyse tam yirmi beþ yýl oldu. Yani tam bir çeyrek asýr. Kadýnlarý sürekli ‘aptal kadýn’ gözüyle gören bir erkekle evlilikte ne kadar mutlu ve mesut olabilirsiniz? Bunun ne kadar can sýkýcý bir hayat olduðunu bilir misin? Onun beni sevdiðini biliyorum ama bu güne kadar bir defa dahi olsa ‘seni seviyorum’ demedi. Hakkýný inkar edemem. Ne aç koydu, ne açýkta býraktý. Her insanýn karnýný doyurabilir, sýrtýný giydirebilirsiniz. Ama onalrdan daha önemlisi olarýn kalbini, yüreðini, düþünce ve duygularýný da düþünmek, doyurmak gerekmez mi?” Hastanenin bahçesindeki yapraklarý dökülmekte olan aðaçlara bakarken; son günlerini yaþamaktaydý. Ýçini çekerek söyleniyor, gözlerinden sýcak bir damla yanaklarýna doðru kayarak düþüyordu. “Bana ‘seni seviyorum’ demesi için neler vermezdim. Ama bu onun sanki tabiatýna aykýrý gibi bir insan o...”
Kocasý ise her gün Hasret Haným’ý ziyarete geliyordu. Önceleri, Hasret Haným yataðýnda kitabýný okurken veya televizyon seyrederken, o da yataðýnýn ayak ucunda oturuyordu. Hasret Haným, daha sonraki günlerde, uzun saatler uyurken; odanýn dýþýndaki koridorda aþaðý yukarý veya hastanenin bahçesinde yürüyerek geçiriyordu. Çok geçmeden, Hasret Haným hiç kitap okuyamaz oldu. Uyanýk olarak geçirdiði süreler, dakikalarla ölçülür olmuþtu. Ben ise vaktimin çoðunu onun yanýnda kocasýyla ile geçiriyordum.
Bana müteahhitlik yaptýðýný ve sýk sýk avlanmaktan zevk aldýðýný anlatmýþ. Ýki kýz çocuklarý olmuþ, birini yýllar önce yuvadan uçurmuþlar diðeri ise baþka bir þehirde üniversitede okuyormuþ. Hasret Haným, bu amansýz hastalýða yakalanana kadar, birlikte baþ baþa geçen, hayatýn tadýný çýkarmak adýna bir çok seyahat ve gezi yapmýþlar. Mesut Bey, eþinin yavaþ yavaþ ölüme yaklaþtýðý gerçeði karþýsýnda, duygularýný bir türlü dile getiremiyordu. Bir gün kafeteryada birlikte kahve içtikten, konuyu kadýnlara ve biz kadýnlarýn yaþamlarýnda romantizme ne denli gereksinim duyduðumuza, eþimizden romantik sözler, mesajlar, kartlar ve aþk mektuplarý almaktan ne kadar hoþlandýðýmýza getirdim.
“Hasret Haným’a kendisini hiç sevdiðini söylediniz mi?” diye sorduðumda, bana tuaf bir þey söylemiþim gibi garip garip bakmýþtý.
“Söylememe gerek var mý?” dedi.
“Kendisini sevdiðimi zaten o biliyor!”
“Elbette biliyor.” Dedim ve uzanýp elini tuttum.
Elleri sýradan bir erkeðin ellerinden daha sertti. Bir kazma kürekle çalýþan birinin ellerinin olmasý gerektiði gibiydi... O anda tutunabileceði tek þeyin elindeki fincanmýþ gibi sýký sýkýya ona yapýþmýþtý.
“Mesut Bey, Her kadýn sevildiðini, seven için ‘ne anlama geldiðini bilmek’ ister. Bunlarý hiç düþündüðünüz oldu mu?”
Birlikte Hasret Haným’ýn odasýna doðru yürüdük. Mesut Bey, odaya girdi. Ben ise diðer hastalarý ziyarete gittim. Daha sonra, Mesut Bey’i Hasret Haným’ýn yataðýnýn kenarýnda oturduðunu, onun elini tuttuðunu gördüm.
Ýki gün sonraydý. Sabah hastaneye gitmiþtim. Mesut Bey, koridorun duvarýna yaslanmýþ, gözlerini yere dikmiþti. Hasret Haným’ýn güneþin yeni bir gün için doðmakta olduðu; sabah 05:45’de öldüðünü; baþ hemþireden öðrendim. Mesut Bey beni görünce yanýma geldi. Gayri ihtiyari bana sarýldýðýnda; bütün bedeni titriyordu. Gözleri kýzarmýþtý ve yanaklarý gözyaþlarýnýn izleri vardý. Sonra, sýrtýný duvara yasladý ve derin bir nefes aldý.
“Sana bir þey söylemeliyim” dedi.
“Ona sevdiðimi söyledikten sonra kendimi çok iyi hissettim.” Sustu ve baþýný kaldýrdý. “Söylediklerinizi uzun uzun düþündüm. Bu sabaha karþý ona: kendisini ne kadar çok sevdiðimi, onunla evli olmaktan ne kadar mutlu olduðumu söyledim. Onun ne kadar güzel gülümsediðini görmeliydiniz!”
Hastaneden götürülmek üzere; hazýrlýklarý yapýlan Hasret Haným’a veda etmek için odasýna girdim. Hasret haným’ýn yüzü asudelik içindeydi. Bir ömür boyu beklediði sözü, yeni bir hayata baþlamak üzere giderken; alabilmiþ olmanýn rahatlýðý ve huzuru içinde gibiydi. Baþucundaki komodinin üzerinde Mesut Bey’in yazmýþ olduðu bir Sevgililer Günü kartý duruyordu. Üzerinde:
“Sevgili Karýma... Seni Seviyorum” diye yazýyordu.
Daha sonraki günlerdeydi. Mesut Beyle yolda karþýlaþmýþtým. “Onun deðerini, onu kaybettikten sonra çok daha iyi anladým. Geçen gün bir yazý okudum. Keþke onu yýllar önce okusaymýþým. Ýnsanlýðýn yüce rehberinin bir hadisi þerifinde:
“Erkek hanýmýnýn yüzüne güler yüzle bakarsa ‘bir köle azat etmiþ sevabý’, tebessüm ederse ‘haç ve umre etmiþ sevabý’ kucaklar ve severse ‘sýddýklar’ sevabý yazýlýr” diyordu. “Bu hadisi þerifi okuduktan sonra daha da iyi anladým ki’ Söyleyenin kendisinden hiç bir þey eksilmediði halde; ‘Seni seviyorum’ dememekle; biz erkekler ne kadar da cimriymiþiz meðer!..." diyordu.